Εν πολέμω ψυχές |
Δρόμους και ψυχές καταπατήσανε.
Ποτάμια διαπεράσανε τα χαμένα σπιτικά τους. Ορμητικά τα δάκρυα, βουβές οι κραυγές. Ανθρώπινη η οδύνη. Μητέρες μακριά ζητούν, μια γνώριμη ματιά να βρουν τη φλογερή ματιά των γιών, των κουρελιασμένων τους ψυχών. Και εγώ σ' ένα χαντάκι κάθομαι Τα γόνατα μου αγκαλιάζω Τόσο σφιχτά Η ανάσα μου κοκκινόχρωμη κυλάει Φτάνει ως την ξανθομαλλούσα κούκλα μου Κάθομαι κι αναρωτιέμαι ,γιατί; Γιατί τόσος πόνος; Γιατί; |
Ελένη Λεμονάκη, Α΄ Τάξη Πρότυπου ΓΕΛ Ηρακλείου Κρήτης
|