Το μπλε φόρεμα |
Ερυθρόλευκο φεγγάρι νύχτα πάλι σαν πανί,
άκου, ο κρότος δυναμώνει σαν καμπάνα αντηχεί. Μες το μπλε φορεματακι, μια κλωστή του ξεψυχά και το μίζερο ρολόι δείκτες έχει, δεν χτυπά. Σάμπως έχει σημασία τούτη η ώρα η βαριά; Ξάφνου τότε όλα σβήσαν, δίχως ματιά δίχως λαλιά. Είπε "φύγε να ξεφύγεις" αλλα έμεινες σιμά. Τούτα τα λόγια είπε η μάνα όμως ήταν πια αργά. Ψάχνεις ένα καρδιοχτύπι, ρίξε πρώτα μια ζαριά. Κανείς δεν ξέρει τι θα τύχει, μήπως είναι εξαριά; Τελειώνουν πλέον οι ανάσες· μία, δύο, αρκετά! Όποιο δάκρυ πέσει πρώτο, παίρνει μάλλον την πρωτιά. Μα τι νόημα έχει πλέον· σου είπα φτάνει, αρκετά! Και το μπλε φορεματάκι έσβησε πάνω σε κορμί, Κορμί του Άδη του βαρκάρη με ένα κέρμα ασημί. |
Κωνσταντίνα Τοχταμή, Β΄ Τάξη Πρότυπου ΓΕΛ Ηρακλείου Κρήτης
|